غزل شماره 6 (دل)

دل

ای  دل غمزده  در سینه ی  غمناک سلام

کعبه ی  عشق  توئی پاک تر از پاک سلام

مرهمی  نیست   کزآن  درد  تو  آرام  شود

ای به زخم همگان  مرهم و  تریاک   سلام

بی سب  نیست   که  دل   نام   نهادند  ترا

هر چه فهم است توئی خانه ادراک  سلام

هستی  عالم امکان  همه  از  خاک و گلند

همه ی  عالم هستی  زتو ای خاک  سلام

خانه ای  در  قفس  سینه  ترا  ساخته اند

بنگر این خانه که باغیست پر از تاک سلام

می  از آن نوش مرا  غصه  فراموش  کنم

غصه می آورد این می  می  غمناک سلام

جلیل چرخی(پائیز)